Gedurende deze paar jaar, en in het algemeen richting de leeftijd van 10, gaan kinderen van een vrij simplistische kijk op de wereld met simpele 'ja' en 'nee' opvattingen en antwoorden, naar een meer complexe vorm van 'misschien, misschien' en 'zou kunnen. be's '. Ze ontwikkelen het vermogen om sarcasme en humor te begrijpen en beginnen dit te gebruiken om op een meer volwassen manier te socialiseren.
De opvattingen van kinderen over goed en kwaad veranderen
Dankzij het werk van een andere psycholoog - Kohlberg, we weten dat kinderen in staat zijn om morele veranderingen te beoordelen van goed naar verkeerd, naar denkpatronen die rekening houden met de context.
Kinderen van deze leeftijd beginnen na te denken over de waarschijnlijkheden dat dingen gebeuren en niet gebeuren en beginnen de wereld minder zwart en wit te zien. Als zodanig kunnen ze ook gevoeliger zijn voor groepsdruk. Ze beginnen naar het eindresultaat van een situatie te kijken en proberen uit te werken hoe ze dat doel kunnen bereiken, een voorbeeld zou kunnen zijn; "Rosie houdt van One Direction, dus als ik ze ook leuk vind, zal ze me ook leuk vinden".
Ouderspercepties van veranderend gedrag
Ouders zien dit nieuwe denk- en gedragspatroon en kunnen vaak * hun kinderen volwassen maken. Door dit te doen, kunnen we soms te generaliseren over de bereidheid van een kind om te denken als een volwassene, wat ze niet kunnen.
We kunnen worden meegesleept in nieuwe niveaus van redeneren en peer-drukgedreven 'pester power' en komen in discussies waar kinderen eerlijk ruzie maken. Dit laat ouders een keuze over hoeveel vrijheid ze hun kind vertrouwen en hoeveel ze moeten controleren. Dit omvat de emotioneel beladen 'schermtijdlimieten' die bedtijd en weekenden met zich mee kunnen brengen.
De juiste balans vinden als het gaat om het gebruik van technologie door kinderen
Vaak is dit het geval als het gaat om smartphones en technologie. Kinderen van 7 tot 12 zijn in staat volwassenen vaak te bamboeën met woorden van het technologietype en kunnen competent en zelfverzekerd klinken in hun mogelijkheden om veilig online te zijn.
Ze kunnen vatbaar zijn voor beloning-gestuurde 'schermtijd' die op volwassenen kan lijken als een 'verslaving', terwijl dit in feite te maken heeft met de manier waarop hun brein werkt (op basis van beloningen uit het spel of vrienden en de gevoelens die dit geeft kind).
Wij zijn van mening dat onze kinderen in staat zijn om op een meer onafhankelijke manier volwassen te denken, wanneer we misschien, als we naar smartphones en online veiligheid kijken als een kind dat leert fietsen, hiervoor de juiste balans in opvoeding en onderwijs hebben.
Is het onderwijzen van online veiligheid zoals leren fietsen?
Wij als ouders weten bijvoorbeeld instinctief wanneer een kind klaar is om te rijden zonder stabilisatoren. Het kind zal ons enthousiast vertellen dat ze klaar zijn en we beoordelen dit door zorgvuldige observatie (ouders weten het echt het beste!).
Als we weten dat ze het kunnen, laten we het proberen; nog steeds met onze hulp (de fiets een beetje vasthouden) en wanneer ze klaar zijn om alleen te gaan, houden we ze nog steeds in de gaten.
Misschien is dit een goede metafoor voor smartphone en online veiligheid, omdat kinderen heel vakkundig door deze online wereld kunnen navigeren en we moeten waakzaam in de gaten houden wanneer ze wat meer toezicht en grenzen voor volwassenen nodig hebben. Het is een moeilijke beslissing!
Als ouders en leerkrachten moeten we ook meer leren om onze kinderen in deze online wereld te 'stabiliseren'.
(*een woord dat ik heb verzonnen om het effect uit te leggen van het zien van een volwassen persoon / gedrag bij een kind)
