Mogą istnieć elementy, które mogą obejmować przyjemność oglądania / poznawania cierpienia innych ludzi, aby czuć się potężnym. Jednak to, co zwykle zmienia to zachowanie lub może faktycznie powstrzymać zastraszanie, to dostrzeganie wpływu innej osoby w niebezpieczeństwie lub cierpiącym. Nazywamy to empatia, co oznacza, że jesteśmy w stanie przyjąć punkt widzenia innej osoby i wyobrazić sobie, jak to się czuje.
Postawić się na ich miejscu
Wyobraź sobie, że jesteś zły, zostałeś poniżony, zdenerwowany i obecnie doświadczasz wielu ujemny emocje w tej chwili. Może nie być nikogo, kto pomógłby Ci regulować te uczucia i nie chcesz ich odczuwać. Co byś zrobił?
Jako osoba dorosła prawdopodobnie masz sporo opcji. Można było krzyczeć, przeklinać, uderzać w worek treningowy, iść na spacer, zadzwonić do przyjaciela i „rantować”. Albo to, co często zdarza się w życiu codziennym, polega na tym, że wyładowujesz to na kimś innym (tj. To zwykle prowadzi do szału na drodze).
Często może to być również przyczyną zachowania dzieci. Teraz wyobraź sobie, że siedzisz przy komputerze, a osoba w pracy, która zdenerwowała Cię w porze lunchu, jest teraz w aplikacji społecznościowej, której używasz.
Jeśli byłbyś całkowicie anonimowy w tej aplikacji i mógłbyś napisać coś do nich skierowanego, co pozwoliłoby ci poczuć się potężnym i skrzywdziłoby ich, prawda? Co by cię powstrzymało i co cię pobudzi?
Jakie podobieństwa dostrzegasz w swoim zachowaniu jako dorosłego korzystającego z internetu i dziecka? Jakie posiadasz wewnętrzne zasoby, które mogłyby zapobiec cyberprzemocy i jak myślisz, jak możesz to wyjaśnić swojemu dziecku?
Co możemy zrobić jako rodzice, aby ograniczyć skutki i zwiększyć liczbę napraw cyberprzemocy?
Wpływ psychologiczny i neuronaukowy zarówno ofiary, jak i znęcania się może wahać się od zawstydzenia, przez poczucie winy po wstyd. Są to trzy różne reakcje i każda z nich ma swój własny zestaw subtelnych objawów, które możesz rozpoznać.
zakłopotanie
Chodzi o to, by wyglądać na głupców dla innych, ale mieć odporność na „śmiech” i neurologicznie jest to coś, z czego można dość szybko odzyskać. Być może zauważysz to z nieśmiałości swojego dziecka, aby omówić ten problem, ale istnieje na to gotowość. Mogą powiedzieć „wyśmiejesz się ze mnie” lub coś podobnego.
Możesz pomóc swojemu dziecku, wyjaśniając, że czasami czujemy się głupio lub mogliśmy zrobić coś głupiego (jak wzywanie imienia, aby dołączyć do innych / rówieśników) i że to minie i może zostać naprawione, jeśli zdamy sobie sprawę z naszego błędu, a najlepiej przepraszam za to. Możesz „znormalizować” to zachowanie, jeśli jest ono przypadkowe i nie jest zamierzone, aby być złośliwym. Pomyśl o tym, jak śmiejemy się z niektórych programów telewizyjnych, które pokazują głupie ludzkie zachowania (Zostałeś wrobiony).
Wina
Jest to poczucie, że cyberbully niesie to bardziej niż prawdopodobne, a mianowicie „zrobiłem coś złego”. Dość często dzieci są ciche, skryte i unikają cię i mogą powiedzieć „uziemisz mnie”, „ukarzesz mnie”, „zabierzesz mój telefon” lub podobne słowa, ponieważ oczekują, że zostaną ukarani za czyn robienia czegoś złego.
Możemy tutaj pomóc naszym dzieciom, wyjaśniając, że dokonały złego wyboru, że wybór ma konsekwencje i że dokonany przez niego wybór wpłynął na inną osobę. Pozwala to na sprężyste poczucie, że jest w stanie „nadrobić zły wybór”, co w kategoriach mózgowych stanowi zdrową odpowiedź na budowanie bardziej współczującego dziecka na przyszłość.
Dość często w moim pokoju terapeutycznym proszę rodziców, aby nie zastanawiali się zbytnio nad aspektem „zbytniego zwracania uwagi na ofiary”, ponieważ to dodaje do następnego uczucia, które omówię.
Wstyd
Jest to uczucie, które często napotyka zarówno ofiara, jak i cyberbully, ponieważ jest to uczucie „JESTEM zły”. Zazwyczaj jest to łatwiejsze do zauważenia przez zachowania i słowa, które odzwierciedlają brak poczucia własnej wartości lub poczucia własnej wartości, więc mogą powiedzieć coś w stylu „nikt mnie nie lubi” lub „nie jestem dobry” i „nienawidzisz mnie”. Te dzieci cierpią zarówno emocjonalnie, jak i fizycznie.
Widzisz w stanie wstydu, że ciało zaczyna wytwarzać substancje chemiczne, które nie są pomocne w rozwoju mózgu, empatii i współczuciu. Dziecko zaczyna się wycofywać do wewnątrz lub działać na zewnątrz, na przykład agresja.
Możemy tutaj pomóc naszym dzieciom, nie wychwalając ich, ale łącząc się z nimi i zastanawiając się nad tym, że wiemy, jaki to wstyd (większość z nas robi!) I jak trudne może to być. Możemy nauczyć się siadać z naszymi dziećmi, jeśli są one ofiarą i powiedzieć im, że zachowanie kogoś innego może być trudne do zaakceptowania, zwłaszcza gdy jest ono skierowane do nas osobiście.
Okazywanie zrozumienia w odniesieniu do emocji związanych z cybernękaniem
Jeśli nasze dzieci były cyberprzestępcami, możemy wyjaśnić, że musiało to być bardzo przerażające, krzywdzące lub mylące, aby chciały skrzywdzić kogoś innego i że rozumiemy, że wszyscy byliśmy w „tym miejscu”, kiedy jesteśmy przerażeni, źli , boli.
Przeprosiny mogą pomóc im pogodzić się z ich zachowaniem. Jestem pewien, że większość z nich naprawdę. Mówiąc i łącząc się z naszymi dziećmi w ten sposób, możemy pomóc zmienić negatywne zachowania, które tak często towarzyszą cybernękaniu.
Obejrzyj film o wykrywaniu oznak cyberprzemocy
Blogerka mumia Adele Jenning z Ourfamilylife.co.uk dzieli się wskazówkami na temat znaków, na które należy uważać, jeśli podejrzewasz, że Twoje dziecko jest cyberprzemocy
