Online leven voor kinderen met SEND

“Erbij willen horen is een instinctieve menselijke drang, die in onze tienerjaren steeds sterker wordt. Het is dan ook niet verrassend dat
dit was een belangrijk thema voor de jongeren toen ze het over sociale media hadden. Het gebruik van sociale media als een vorm van sociale validatie en populariteit speelde een grote rol in veel discussies.”

“De jongeren vonden dat sociale media een geweldige uitlaatklep voor hen waren om vrienden te maken en geaccepteerd te worden. Ze voelden zich echter niet veilig voor pesten en ze betoogden dat het gebrek aan verantwoording en de toegenomen anonimiteit een katalysator was voor
negatieve sociale interacties. Om deze reden voelden ze zich meer
kwetsbaar voor pesten/sociale afwijzing. Ze meldden het pesten en het leek een serieuze impact te hebben op hun psychologische welzijn.”

“Alle ouders, leraren en verzorgers vertelden ons dat connectiviteit en sociale media goede dingen brachten in het leven van hun kinderen. Er kwamen thema's naar voren rond de voordelen van verbindingen met
anderen – of vrienden van school die te ver weg wonen voor contact in de echte wereld tot de vrijheid om online te zijn zonder bekend te staan ​​als iemand met 'extra behoeften'. Ouders zagen online zijn ook als een plek waar jongeren zich konden ontwikkelen
vaardigheden en het vinden van ondersteunende en koesterende omgevingen.”

“Het niveau van bezorgdheid en de intensiteit van het gevoel dat in beide groepen werd geuit, was heilzaam. Dit zijn gezinnen voor wie veel dingen al moeilijker zijn dan ze misschien zouden moeten zijn. Ze worstelen al met het onderwijssysteem, met het feit dat ze
geaccepteerd in de maatschappij, met bezuinigingen, en voor velen van hen hebben sociale media een extra laag problemen toegevoegd om mee om te gaan, wat een dagelijks strijdtoneel kan worden.”

“Ouders wilden graag dat er bronnen voor hen waren, die inzicht en advies in hapklare brokken zouden bieden, en harde, feitelijke, heldere bronnen voor gezinnen om samen te verkennen. Er was een sterk gevoel dat ouders en verzorgers geen tijd hebben om door lange rapporten te waden, maar ze hebben wel bruikbare, toegankelijke informatie nodig.”