Geschat wordt dat over 1 bij 10 mensen zichzelf schade toebrengen (bron: Royal College of Psychiatrists), maar dit is waarschijnlijk een onderschatting omdat veel mensen geen hulp zoeken voor zelfbeschadiging, zich schamen of zelfs proberen te verbergen.
Ik heb, net als de meeste psychologen die met jonge mensen werken, de afgelopen jaren een soort normalisatie gezien om zichzelf te schaden, met meer jonge mensen die erover discussiëren of het in hun vriendschapsgroepen zijn tegengekomen.
Een deel hiervan is dat ik denk dat het te maken heeft met het feit dat psychische aandoeningen een 'besmettelijke' component hebben waardoor we gevoelig worden voor de manier waarop anderen zich voelen en als we vatbaar zijn voor soortgelijke gevoelens proberen met hen om te gaan zoals die om ons heen, zelfs als hun coping-mechanisme is defect of niet effectief.
Wat is digitaal zelfbeschadiging?
In de afgelopen jaren, met de komst van internet en sociale media, beginnen veel van identiteit, sociale interactie en zelfs geestelijke gezondheidsproblemen zich online af te spelen. Een van de dingen die ik begin te zien, is iets dat ik 'digitale zelfbeschadiging' noem. Het heeft alle kenmerken van zelfbeschadiging in die zin dat de persoon die het uitvoert zich in een staat van grote emotionele nood en innerlijke onrust bevindt - zich geïsoleerd, machteloos en uit de hand gelopen.
Maar in plaats van een mes te zoeken, wenden ze zich tot de online wereld om anderen uit te nodigen om emotioneel door hen heen te snijden. Dit is zo'n nieuw fenomeen dat er in de weinige bijeenkomsten die ik heb gehad met collega's er geen echte consensus is over wat we zien, maar een paar thema's waarvan ik denk dat ze relevant zijn, zijn onder meer:
Erkenning van pijn: het is belangrijk dat iemands pijn wordt gezien, want hierdoor voelt het echt aan en verdient het zo aandacht - dit is ook het geval bij lichamelijk zelfbeschadiging, waarbij het vermogen om zien de pijn is beperkend, geruststellend en maakt het meer reëel / beheersbaar.
Een behoefte om controle uit te oefenen: gevoelens zijn geen feiten, maar dat weerhoudt ons er niet van om de negatieve gevoelens die we over onszelf hebben te begrijpen - als gevolg daarvan kan het vitriool dat iemand uit de online wereld uitnodigt een poging zijn om begrijp de pijnlijke emoties die ze voelen.
Een poging om naar te luisteren: zelfs als degenen die luisteren negatief en wreed zijn, kan het feit dat iemand luistert paradoxaal genoeg troost bieden.
Hoe kunt u als ouder helpen?
Het kan enorm schokkend zijn als ouders vermoeden dat hun kinderen dit doormaken. Zoals het geval is met alle gezondheidsgerelateerde kwesties, geldt hoe eerder u ze erover laat praten en hulp zoekt, hoe beter. Leg uit dat emoties komen en gaan en zelfs als ze het meest pijnlijk zijn, duren ze niet eeuwig, dus het is belangrijk om te leren ze op een gezonde manier uit te rijden - of het nu is door zichzelf af te leiden met ander gedrag of andere activiteiten of door erover te praten.
Probeer niet kritisch of veroordelend te zijn, moedig ze in plaats daarvan aan om je te laten weten wanneer ze zich zelfbeschadigend voelen, zodat je ze er doorheen kunt helpen - eindelijk als je het gevoel hebt dat je verdere ondersteuning en begeleiding nodig hebt, spreek dan met je huisarts en vraag om een verwijzing naar een geregistreerde therapeut of er zijn plaatsen waar u u en onze familie professionele ondersteuning online kunt geven zoals Selfharm.co.uk - een project gericht op het ondersteunen van jongeren die getroffen zijn door zelfbeschadiging of Zelfverwondingsondersteuning die een tekst- en e-maildienst voor jonge vrouwen biedt, een hulplijn voor alle leeftijden voor vrouwen die zichzelf verwonden, aanbiedingen voor zelfbeschadiging in het VK en zelfhulpmiddelen.
